ای نکویان که در این دنیایید
یا از این بعد به دنیا آیید

این که خفته است در این خاک منم
ایرجم، ایرج شیرین سخنم

مدفن عشق جهانست اینجا
یک جهان عشق نهانست اینجا

آنچه از مال جهان هستی بود
صرف عیش و طرب و مستی بود

عاشقی بوده به دنیا فن من
مدفن عشق بود مدفن من

هرکه را روی خوش و خوی نکوست
مرده و زنده من عاشق اوست

من همانم که در ایام حیات
بی شما صرف نکردم اوقات

تا مرا روح و روان در تن بود
شوق دیدار شما در من بود

بعد چون رخت ز دنیا بستم
باز در راه شما بنشستم

گرچه امروز به خاکم مأواست
چشم من باز به دنبال شماست

بنشینید بر این خاک دمی
بگذارید به خاکم قدمی

گاهی از من به سخن یاد کنید
در دل خاک دلم شاد کنید

شعر از ایرج میرزا

که من شهر علمم علیم در است
درست این سخن قول پیغمبر است

گواهی دهم کاین سخن‌ها از اوست
تو گویی دو گوشم پرآواز اوست

...

منم بنده‌ی اهل بیت نبی
ستاینده‌ی خاک پای وصی

حکیم این جهان را چو دریا نهاد
برانگیخته موج ازو تندباد

چو هفتاد کشتی برو ساخته
همه بادبان‌ها برافراخته

یکی پهن کشتی بسان عروس
بیاراسته همچو چشم خروس

محمد بدو اندرون با علی
همان اهل بیت نبی و ولی

خردمند کز دور دریا بدید
کرانه نه پیدا و بن ناپدید

بدانست کو موج خواهد زدن
کس از غرق بیرون نخواهد شدن

به دل گفت اگر با نبی و وصی
شوم غرقه دارم دو یار صفی

همانا که باشد مرا دستگیر
خداوند تاج و لوا و سریر

خداوند جوی می و انگبین
همان چشمه‌ی شیر و ماء معین

اگر چشم داری به دیگر سرای
به نزد نبی و علی گیر جای

خدا جوی وحق را بیشه کن

حق را آینه ساز و اندیشه کن

اینه ای ساز خدای. بر زمین

جزحق زآینیه دگر رخ مبین

حق در آینه بس سخن دارد

لبش دوخته.دلی فروتن دارد

گر لب وا کند.سخنش سوزن دارد

گر بویش کنی.بوی سوسن دارد

خدای حق است و حق خدا

حق سخن دارد ولی بی صدا

حق دار خدای باش که دهدصفا

گهی مریض کند وگهی دهدشفا

به ریشه بزن ای مرد برگ وپر بهانست

به لب سخن بگو حق به سویت روانست

                                    محمداحمدی

سالهاست سوخته دلی همچو شمع .

نساز.ای عشق از خاکسرم شمع دگر

                                                        محمد

می بینی دریای دل خشک شود

کودکی بمرد وخلق را بیم نیامد بحر او...

یکی رد شد و دگری پای بر روی او گذاشت و مرد شد

                                        محمد